Prolog

I co z tego, że mam przyjaciół? W końcu nie mieszkamy nawet na tym samym kontynencie. Co z tego, że mam matkę? Jej przecież nigdy nie ma przy mnie. Co z tego, że mam siostrę? W końcu nie powiem siedmiolatce o moich problemach. Co z tego, że mam ojczyma? Przecież on robi wszystko, żeby mnie skrzywdzić. Co z tego, że mam dom? Nie czuję się w nim bezpiecznie. Jedyne co jest przy mnie to muzyka. To ona pozwala mi oderwać się od wszystkiego. Zapominam o tym, co dzieje się w małym, kolorowym domku w kanadyjskim miasteczku. Czy ktoś w końcu usłyszy moje wołanie o pomoc zanim będzie za późno?